omroep flevoland

Deze eerste week van januari blikken we terug op een aantal ingrijpende verhalen die het afgelopen jaar in Flevoland hebben gespeeld. 

Vandaag het verhaal van de nabestaanden van de Lelystadse Manon en Fleur. Ze werden in 2015 op gruwelijke wijze vermoord. De dader, Alex L., kreeg afgelopen jaar in hoger beroep 30 jaar cel met tbs. De zaak staat ook wel bekend als de kruipruimtemoord, omdat de lichamen van Manon en Fleur in de kruipruimte van hun woning zijn gedumpt. 

Ergernis

Terugkijkend op het hele proces ergert Hans Pieters zich over de wijze waarop er in Nederland met nabestaanden wordt omgegaan. “Je komt in een wereld terecht met regels en wetten die op een hele kille en zakelijk manier worden toegepast. En daar heb ik héél veel moeite mee.”

Als voorbeeld noemt hij de lange juridische strijd die hij en zijn vrouw Ria moesten voeren om voor Luc een schadevergoeding te krijgen. Dat geld zou Luc dan kunnen gebruiken om te gaan studeren of om op zichzelf te wonen. Iets dat na het overlijden van zijn moeder en zusje ingewikkeld werd. 

Derde slachtoffer

De rechtbank in Lelystad beslist in 2016 dat Luc géén recht heeft op een schadevergoeding, tot ongeloof van Hans. “Luc die werd niet gezien als slachtoffer, maar Luc was gewoon nabestaande. En dan ben je klaar. Dan ben je machteloos.” 

Als Alex L. tegen zijn straf in hoger beroep gaat biedt het Hans de kans om nogmaals voor zijn kleinzoon te pleiten. 2017 staat voor de nabestaanden grotendeels in het teken van dat hoger beroep.

Aangezien het hof in Leeuwarden wél besluit dat Luc een schadevergoeding krijgt, kijkt Hans met een enigzins tevreden gevoel terug op het afgelopen jaar. Maar hij maakt zich nog altijd kwaad over de geringe aandacht die nabestaanden in zijn ogen krijgen. 

Belastingverhoging

Een paar weken later ontvangt Hans de mededeling dat zijn gemeentelijke belastingen omhoog gaan. Dit omdat ze nu een driepersoonshuishouden zijn. Ook moet er hondenbelasting worden betaald. “Daar ben ik heel erg boos om geweest.” Hans geeft aan dat hij had gehoopt dat er veel meer rekening werd gehouden met de omstandigheden waarin ze als nabestaanden terecht zijn gekomen. 

Een politieagent die de familie bijstaat krijgt het uiteindelijk voor elkaar dat de belastingverhoging een jaar wordt kwijtgescholden. 

“Ik voel me een beetje als iemand die de belbus van Kassa belt. Dan weet je gewoon bij zo’n misstand dat het in orde wordt gebracht voor die ene mevrouw of meneer die geklaagd heeft.Maar de andere duizend waar het mis is gegaan grijpen er gewoon naast. Ik heb er geen goed woord voor over.”

Pieters wil zich er hard voor maken dat er in de toekomst iets verandert. “Ik hoop dat ik met mijn verklaring mensen aan het denken zet over hoe ons rechtssysteem in elkaar zit. Zodat op die manier de zinloze dood van Manon en Fleur misschien nog een beetje zin krijgt. Want ik blijf erbij dat er slechts naar de dader gekeken wordt. Die wordt met fluwelen handschoenen aangepakt. Die krijgt een tweede kans. Het slachtoffer niet.”