omroep flevoland

Een half jaar na de eerste coronamaatregelen blikken we terug met een aantal Flevolanders die het virus van dichtbij hebben meegemaakt.

Henk Hamminga (62) uit Dronten kwam als één van de eerste patiënten met COVID-19 op de intensive care in het St Jansdal in Harderwijk te liggen. Na ruim 80 dagen verliet hij het ziekenhuis.

Het is zaterdag 21 maart 2020. Henk Hamminga uit Dronten wordt wakker en voelt zich niet lekker. Zijn vrouw heeft gelijk door dat Henk echt ziek is. "Hij zag er niet goed uit, echt beroerd. Normaal zijn we niet zo snel met temperatuur meten, maar we deden het nu toch maar. Hij had 39.9. Omdat hij ook echt lusteloos was heb ik de huisartsenpost gebeld", vertelt Ria Hamminga. "De dag ervoor had ik nog gewoon gewerkt en voelde ik mij prima. Maar ik had dus opeens koorts, geen keelpijn en ik was ook niet aan hoesten trouwens. Maar ik was echt ziek", zegt Henk Hamminga.

Bij de huisartsenpost mocht alleen Henk naar binnen. Dat ging vrij abrupt voor het echtpaar. Wat toen nog niemand wist, was dat ze elkaar weken niet meer zouden zien. "Het was blijkbaar serieus mis want ik ging direct met de ambulance naar de intensive care in Harderwijk. Ik heb daar nog gebeld met mijn vrouw maar daar weet ik niets meer van. Ze hebben mij daar in slaap gebracht en aan de beademing gelegd. Zo kreeg ik een kans om corona te overleven."

"Ik kon echt niets. Het knopje indrukken van het alarm was al te zwaar"

Hamminga is niet bang geweest dat hij het niet zou overleven. Van te voren niet, daarvoor werd hij te snel opgenomen en de rest was hij niet bij kennis. "Dat is het zo ongeveer het enige voordeel van het feit dat ik in slaap werd gehouden, ik heb niets meegekregen van de weken dat ik sliep. Ik besef mij nu dat het voor mij familie wel degelijk anders is geweest." Henk lag 57 dagen op de intensive care aan de beademing.

Spieren verdwenen
Toen Hamminga wakker werd, kon hij helemaal niets meer. Al zijn spieren waren weg. Verslapt. "Ik kon echt niets. Het knopje indrukken van het alarm was al te zwaar." Met heel veel oefeningen kreeg hij weer langzaam een deel van zijn kracht terug en kon uiteindelijk lopend, achter een rollator, het ziekenhuis verlaten.

Pas dan begint de periode waar Hamminga nu nog steeds in zit. De tijd van revalidatie. "Het is elke keer weer een emotioneel moment als ik iets nieuws kan. Voor de eerste keer lopen, voor de eerste keer fietsen. Ik merk dat mijn conditie nog steeds slecht is maar ik ga wel vooruit".

"Ik druk de mensen echt op het hart de ziekte serieus te nemen"

Veel zorgen
In de huiskamer bij Henk en Ria staat nog steeds een bed. Het is voor Henk te zwaar om elke keer naar boven te gaan. "Het blijft voor mij heel bijzonder om te realiseren wat mijn familie allemaal heeft meegemaakt met mij de afgelopen maanden. Zij hebben zich natuurlijk heel veel zorgen gemaakt. Ik ben ook meerdere keren bijna overleden. Dat is heftig."

Hamminga blijft positief over de toekomst, al moet hij nog een lange weg gaan om weer de oude te worden. Als dat al lukt. "Ik snap dat mensen corona-moe worden maar ik druk de mensen echt op het hart de ziekte serieus te nemen. Ik was gewoon een hardwerkende gezonde kerel en ik was er bijna niet meer geweest", besluit de Drontenaar.