omroep flevoland

Op 17 en 18 november is het precies 75 jaar geleden dat de Duitse bezetter bij de razzia in de Noordoostpolder bijna 1.800 mannen oppakte. In twee verhalen blikt verslaggever Richard Schuurman terug op deze gebeurtenis aan de hand van archiefdocumenten en andere bronnen.
Vandaag deel 2: Twee dagen Razzia.

Vrijdag 17 november 1944. Het is rond 4.00 uur in de nacht, als een stoet van Duitse troepen zich vanaf het 'Oude Land' in beweging zet richting de pikdonkere Noord-Oost Polder. Zo'n vierduizend manschappen betreden het 'Nieuwe Land' vanuit het oosten en noorden en kammen het gebied meter voor meter uit. Hun opdracht: zoveel mogelijk mannen oppakken voor tewerkstelling in Duitsland en ondergedoken verzetsstrijders uitschakelen. Het is het begin van de tweedaagse Razzia van Noordoostpolder.

Lees ook deel 1: 75 Jaar Razzia: het Nederlands Onderduikers Paradijs

In de aanloop naar Bevrijdingsdag besteedt Omroep Flevoland regelmatig aandacht aan 75 jaar vrijheid.

Aan de leiding staat Hanns Albin Rauter. De 49-jarige Oostenrijker is sinds eind mei 1940 in Nederland de Höhere SS- und Polizeiführer en als zodanig verantwoordelijk voor de Duitse en Nederlandse politie en SS. Hij voert zijn taak uit onder directe aansturing van Reichsführer-SS Heinrich Himmler. Als Generalkommissar für das Sicherheitswesen maakt Rauter deel uit van het Duitse bestuur in Nederland onder leiding van Rijkscommissaris Arthur Seyss-Inquart. Sinds 1942 is het optreden van Rauter met de week harder geworden. Zijn mannen voeren samen met de Sicherheitspolizei (die niet rechtstreeks onder Rauter valt – RS) de deportatie van 107.000 Nederlandse joden uit, voeren acties tegen het verzet, plegen razzia’s en schromen niet voor represailles en executies.

tekst gaat verder onder afbeelding

Twee maanden na de mislukte aanval bij Arnhem houden de Duitsers met meer rekening: “Eveneens verwachtten wij ter plaatse een luchtlanding als een flankerende stootkracht, waarschijnlijk bedoeld om een aanval op een ander front – hetzij Den Helder-IJmuiden of een aanval uit het Zuiden – te ondersteunen.”

Voor wapendroppings in de Noordoostpolder zijn er steeds meer aanwijzingen: “Gedurende de gehele zomer van 1944 ontving Abwehroffizier Major Dr. Vogel van de Wehrmacht Befehlshaber der Niederlanden (WBN) bericht, dat in de omgeving van het voormalige eiland Urk vijandelijke vliegtuigen cirkelden op een hoogte van 200 meter en daarna richting Engeland terugvlogen", verklaart Rauter. "Dit was een bewijs dat het hier ging om een afwerpplaats van wapens. Ik had Befehlshaber der Sicherheitspolizei Erich Naumann opdracht gegeven om in de Noord-Oost Polder V-mannen (Vertrauwensmänner, ofwel spionnen – RS) in te zetten. Deze V-mannen bevestigden de gegevens over geheime wapentransporten langs waterwegen.”

Wapendroppings
Dat er wapens zijn gedropt, bevestigt Bert Knipmeijer, hoofd administratie en personeelszaken van de Directie Wieringermeer afdeling Noordoostpolder in Kampen. Hij is ook actief in het verzet via de LO-LKP. “De laatste dropping was 15 november 1944, de eerste was half september en daartussen is er nog een dropping geweest. Drie in totaal.”
In een ander document zegt hij: “Twee avonden tevoren was een dropping neergekomen. De gehele (verzets)ploeg was in de omgeving van Kamp Zuidvaart (ten zuiden van Kamp Emmeloord – RS) aan het werk en alles ging goed. Geen ‘Moffen’ en geen verraad”. De droppings zijn dus bescheiden van omvang, maar toch schat Rauter ze groot in.

"Geen ‘Moffen’ en geen verraad"

Duizenden manschappen naar Noordoostpolder
SS-Obergruppenführer Rauter formeert de eenheden waarmee hij de razzia gaat uitvoeren. Naast zijn eigen Kampfgruppe krijgt hij de beschikking over de Kampfgruppe des Heeres/Gruppe Nordsee van Oberst Müller, de SS Landstormbrigade Niederlande en een politieregiment, aangevuld met eenheden van de Sicherheitspolizei. In drie groepen zetten de vierduizend manschappen in de avond van 16 november koers richting de polder. Zelf houdt Rauter aanvankelijk kwartier in Meppel.
Het verzet is op zijn hoede als die avond opvallend veel troepenbewegingen worden gezien, Men probeert elkaar telefonisch te waarschuwen, zodat joodse onderduikers, verzetsstrijders en geallieerde vliegeniers tijdig kunnen wegkomen.

Angst voor een veldslag
Zes rijen dik, zo treft burgemeester Van de Berg de manschappen op straat aan als hij naar huis wil gaan. Zijn stadje wordt omgedoopt tot front: “Op weg naar huis zag ik dat verschillende militairen reeds bezig waren met een telefoonaanleg langs de voorgevels der huizen, dat er grote rollen telefoonkabels werden afgerold en uitgelegd richting Kuinderdijk.” Het telefoonverkeer in het gehele gebied wordt geblokkeerd en gecontroleerd. De burgemeester houdt zijn hart vast voor wat er komen gaat: “Behalve de voertuigen werden verschillende kleinere kanonnen gesignaleerd, keukenwagens, ambulances. Het leek erop dat in deze omgeving een veldslag zou worden geleverd.”

De volgende ochtend om 4.00 uur geeft Rauter het bevel voor de razzia. Vanuit Vollenhove, Blokzijl, Kuinre en Lemmer trekt zijn troepenmacht de donkere polder binnen, op weg naar de arbeiderskampen. “Het groot aantal Hollandsche en Duitsche SS-militairen spreidde zich zodra zij op een hoofd- op toegangsweg den N.O.-Polder binnengingen. Met een tusschenruimte van 10-20 meter liep men den polder in, overal zoekend en speurend of er misschien iemand zich verborgen of ingegraven hield”, schrijft burgemeester Van den Berg. Hij ziet plakkaten verschijnen, waarin mannen tot 55 jaar worden opgeroepen zich te melden.

Geweer in de aanslag
Dik de Ruiter is ondergedoken voor de Arbeitseinsatz in Kamp Schoterbrug, vlakbij het huidige Bant. De razzia overvalt hem en zijn collega-arbeiders volkomen, zo schrijft hij in zijn memoires: “We zaten met circa acht man te schaften in het schafthokje. Opeens zagen we hazen het kanaal overzwemmen. We gingen naar buiten en opeens zagen we Duitsers met het geweer in de aanslag op ons af komen. We mochten (moesten) een deken, toiletspullen en etensbak halen.” Overal waar ze komen halen de Duitsers alles overhoop.

"Alle aufstehen und raus! Sie haben nur fünf Minuten!"

Zo gaat het in de meeste andere kampen ook, maar niet iedereen wordt opgepakt. Via een interne telefoonlijn die de Duitsers niet hebben overgenomen, waarschuwen de arbeiderskampen elkaar. Henk van den Berg is net een halve dag in Kamp Emmeloord, als Duitsers er binnenvallen: “We konden vluchten door de Zwolse Vaart over te steken en ons in de nog resterende uitgestrekte rietvelden te verbergen, totdat de Duitsers de NOP hadden verlaten.”
Een aantal onderduikers vlucht richting Urk. Uit Kamp Luttelgeest weet een groep arbeiders per fiets uit handen van de troepenmacht te blijven.

Saamhorigheid
In grote groepen slenteren de opgepakte mannen de polder uit, richting Kuinre, Blokzijl en Vollenhove. Onderduiker Zielman heeft nog gedacht aan een vluchtpoging, maar bedenkt zich als hij ziet dat de brug is opgehaald. Dus loopt hij door, Vollenhove in: “Ik smaak het twijfelachtige genoegen om samen met nog twee mannen de kop van de colonne te vormen. Heel Vollenhove was één verschrikt gezicht. Vrouwen wierpen ons mantels, sjaals en handschoenen toe. Een heftige ontroering van dit blijk van saamhorigheid maakte zich van mij meester.”

“In Zwartsluis wisten meerdere personen gebruik te maken van de nodige openstaande buitendeuren van de straten waar zij langs trokken om onverwachts naar binnen te wippen en een goed heenkomen te zoeken door tuinen en over slooten om zich enige tijd te verbergen in een uitgestrekt rietveld langs het Zwartewater”, verklaart burgemeester Van den Berg van Blokzijl. “Deze ontvluchtingspogingen werden bevorderd, doordat in Vollenhove en Blokzijl maar ook in Zwartsluis helpende handen en vooral jongere meisjes alle mogelijke moeite deden om de doortrekkende personen te voorzien van warme drank, brood, koek en allerlei klaargemaakte versnaperingen”.

Wachtmeester van de Rijkspolitie Laurens Segaar ziet de mannen Vollenhove binnen komen: “Ik kwam grote rijen mensen tegen en daaronder ook bekenden. Deze rijen werden begeleid door de Grüne Polizei (Ordnungspolizei – RS), Nederlanders en Duitsers, door wie de gearresteerde personen zwaar bewaakt werden. Zij werden allen in het gebouw van de openbare lagere school in Vollenhove ondergebracht en vervolgens in het Nutsgebouw.” Het overvolle gebouwtje verandert in enkele uren in een bende, als de poepdozen overstromen en besmettelijke ziekten op de loer liggen. In Kamp Vollenhove is de situatie niet beter.

"Alle Leute die nicht arbeiten abschiessen."

Magere buit
Op zondag vinden de mannen van Rauter wat ze zochten: wapens. Het is de partij stenguns die op woensdagavond is gedropt. “In de onmiddellijke omgeving van Kamp Zuidvaart werden 450 Engelse machinepistolen gevonden”, verklaart Rauter, al spreekt hij elders over 350 pistolen. Kriminalbeambte Fritz Habener van de Sicherheitspolizei is erbij als ze worden gevonden: “Op zondag 19 november bevond ik mij met een aantal Nederlandse SS’ers op een speurtocht nabij het arbeiderskamp Zuidvaart. Rauter verscheen daar ook persoonlijk ter plaatste in verband met het feit, dat er in de omgeving van het kamp wapens waren gevonden. Op last van Rauter heb ik de kampleiding moeten arresteren.”
Het is een magere buit, want van de verzetsgroep voor die de wapens zijn bedoeld wordt niemand opgepakt. Ook in Kamp Luttelgeest worden wapens ontdekt, weet onderduiker Zielman.

Wachtmeester Segaar ziet nog steeds nieuwe mannen zijn stadje binnen komen: “Voorts werden in de daarop volgende dagen kleine groepjes binnengebracht, onder andere een groep van ongeveer honderd inwoners van Urk. Die werden in Kamp Vollenhove ondergebracht.” In werkelijkheid gaat het om tachtig Urkers, die op zaterdag bij een razzia in het vissersdorp zijn opgepakt. Zij arriveren met schepen in het kamp.

Als de polder na twee dagen is uitgekamd en de Duitsers rond het middaguur afmarcheren, maakt Rauter de balans op: “In de Noord-Oost Polder zijn totaal bij deze razzia 1.770 personen gearresteerd. Van deze 1.770 man zijn er na onderzoek van de Sicherheitspolizei 1.100 man afgevoerd. De overige 670 mensen zijn op mijn bevel in vrijheid gesteld.” Dat gebeurde nadat de Directie Wieringermeer er bij Rauter op had aangedrongen dat er minstens vierhonderd man nodig is om de polder te kunnen blijven bewerken.

Wehrmacht soldaat Klaus Borgmann was tijdens de razzia van 18 november op Urk. In 2005 bracht hij een bezoek aan het vissersdorp en bood hij zijn excuses aan.

Na enkele dagen in Meppel en Vollenhove te zijn vastgehouden, gaan de opgepakte mannen per trein op transport naar Duitsland. De treinen gaan naar onder meer Emst, Haren en Lingen. Het is een hachelijke reis, want onderweg worden de treinen door geallieerde vliegtuigen onder vuur genomen.

Opnieuw moeten de mannen graven, maar dit keer niet in een polder. De Duitsers dwingen hen om verdedigingswerken als wallen en tankgreppels te graven, in de hoop dat die de opmars van de geallieerden op z'n minst kunnen vertragen. Een groep Urkers krijgt opdracht om de luchtafweer te bedienen, eerst bij Oldenburg en later bij Kassel en Berlijn. Een bescheiden groep van 152 mannen keert op tweede kerstdag 1944 terug uit Duitsland, zo meldt het Rijksarbeidsbureau.

Boerenzoons naar de polder
Na de razzia loopt de ontginning en het werk in de Noordoostpolder ernstige vertraging op. De belangstelling om er te werken is zeer gering. En dus neemt de bezetter een opvallend besluit: “Door den Beauftragte van de Rijkscommissaris voor de provincie Overijssel (Weidlich) werden verschillende gemeenten in Twente verplicht om een aantal boerenzoons te leveren voor de tijd van drie maanden. Het resultaat hiervan was dat circa 350 vakkundige arbeiders naar den polder kwamen tot half maart 1945”, schrijft directeur Feije Haadsma van het Rijksarbeidsbureau Noordoostpolder. Ook een groep zwakke Amsterdammers meldt zich, maar Haadsma stuurt hen wegens ongeschiktheid voor het werk linea recta retour.
“Toen de oorlogshandelingen steeds dichter bij de polder kwamen en tenslotte in den polder, verdwenen ook nog de laatste arbeiders met uitzondering van de menschen uit den westelijke provincies. Op 15 april waren nog circa vijfhonderd arbeiders aanwezig.”

Het is onbekend hoeveel van de uiteindelijk ongeveer duizend mannen die in Duitsland moesten blijven werken, het hebben overleefd dan wel door dwangarbeid, militaire inzet, ziekte of uitputting zijn omgekomen. In 2004 hebben de overlevenden in Emmeloord hun laatste reünie gehouden.

Bronnen: voor dit verhaal is gebruik gemaakt van stukken van het NIOD in Amsterdam (Collectie Proces Rauter, Collectie LO-LKP, Dossier Noordoostpolder, memoires Zielman, De Ruiter), het Nationaal Archief (collectie proces Christiansen), het Stadsarchief in Kampen (Collectie Tweede Wereldoorlog) en ‘Paradijs in oorlogstijd?’ van Carla van Baalen.