omroep flevoland

"Het komt heel dichtbij, maar dan ineens ben je heel dankbaar dat het bij ons maar spullen waren." Andy en Mirelle Stierman uit Lelystad keken net als bijna iedereen in ons land afgelopen weekend vol verbijstering naar de verwoestende explosie in een portiekflat aan de Tarwekamp in Den Haag.

Bij hen kwam die tragedie nog eens extra binnen, omdat de woning van het stel zo'n anderhalf jaar geleden werd verwoest door een gasexplosie. Helemaal vergelijkbaar zijn de explosies, gelukkig, niet. Andy, Mirelle en hun kinderen waren niet thuis en er vielen geen gewonden, laat staan doden. Desalniettemin leven ze mee met de mensen die nu dakloos zijn geworden. "Je weet wat die mensen doormaken, althans zeker wat ze de aankomende periode allemaal mee gaan maken", zegt Andy Stierman.

Gaslek
Het is zo'n anderhalf jaar geleden dat buurtbewoners aan de Harderwijkstraat in Lelystad-Haven wakker schrokken van een enorme knal. Een gaslek veroorzaakte een brand en een verwoestende explosie. Inmiddels wonen Andy en Mirelle weer in hun oude huis, dat totaal gerenoveerd moest worden.

Vanaf hun vakantieadres in Overijssel kregen ze destijds een foto van een buurvrouw. Haar telefoontje hadden ze gemist, want het was vijf uur 's ochtends. Andy en Mirelle konden de foto niet geloven: de muren van hun huis waren weggeslagen, een gigantische brand verslond wat er nog over was.

Alle spullen kwijt
De brandweer wist de urn van hun overleden zoontje nog te redden, en drie dood gewaande katten bleken op straat rond te dwalen. Eén overleed later alsnog aan zijn verwondingen. Maar verder waren ze bijna al hun spullen kwijt.

Het gezin kwam in een wervelwind terecht: er moet een tijdelijk onderkomen gevonden worden, daar moeten nieuwe meubels in, de brandweer vraagt veel informatie, de verzekering moet afgehandeld worden: Andy zijn contract werd niet verlengd, omdat hij fulltime bezig is met het afhandelen van de explosie.

Rust teruggekeerd
Inmiddels is de rust teruggekeerd in het gezin. Het huis is gerenoveerd en een klein kleurverschil in de bakstenen is het enige wat verraadt dat er ooit een andere gevel stond.

De keuken is bijna identiek teruggebouwd, er ligt een strakke vloer, er zijn weer buitenmuren en kozijnen en het plafond is afgewerkt met inbouwspotjes.

Maar als thuis voelt het niet voor Mirelle. "Waar ik vroeger zei: dit is mijn thuis, hier zijn mijn kinderen geboren, is het nu een huis. Het zijn muren en stenen. Het gevoel van veiligheid, van geborgenheid, dat ben je kwijt."

Anderen helpen
Andy is ook weer aan het werk geslagen. In de toekomst wil hij graag gezinnen helpen die hetzelfde overkomen, want een steun in de rug heeft hij zelf erg gemist. "Ik ben met de veiligheidsregio en met verzekeraars in gesprek gegaan, over of ik ergens zo'n functie kan vervullen. Maar niemand wil er geld in steken, terwijl ze er allemaal het belang van inzien."

"Al is het maar dat je kunt praten met mensen die weten wat je doorstaat", zegt Mirelle, "mensen die het écht menen als ze zeggen: 'ik begrijp je'".