omroep flevoland

35 jaar heeft ze zich ingezet voor de stichting ABRI, de Almeerse Belangengroep voor Recreatie en Integratie verstandelijk gehandicapten. Vorige week nam de 73-jarige Marjan Heidstra afscheid, al blijft ze wel als vrijwilliger betrokken bij de stichting. In Het Gesprek blikt ze terug op de afgelopen jaren.

In 1984 werd Marjan Heidstra voor de tweede keer moeder. Haar zoon Alex bleek het syndroom van Down te hebben.

Zoon Alex was inspiratie
De geboorte van haar zoon Alex was voor Heidstra de drijfveer om zich in te zetten voor mensen met een verstandelijke beperking. "Niet meteen bij z'n geboorte, maar na verloop van tijd dacht ik: 'Ik moet hier wat mee.' Ik kende de wereld niet en ben me gaan verdiepen in ouderverenigingen." Voorzieningen voor mensen met een verstandelijke beperking waren er in die tijd niet in Almere. "In die tijd was Almere voornamelijk zand."

Toen Alex een jaar of drie was, kwam Heidstra in actie. "Ik ben om me heen gaan kijken en met andere vrijwilligersorganisaties ben ik me gaan inzetten voor deze doelgroep." Heidstra groeide mee met haar zoon. "Je kwam steeds weer wat tegen."

Heidstra richtte zich ook op de gezinsleden van mensen met een verstandelijke beperking. "Wat betekent het voor broertjes en zusjes als je opgroeit in een gezin met een kind met een handicap. Voor hen zijn we activiteiten gaan opzetten. Daarnaast kwam de speelotheek, probeerde ik kinderopvang te regelen, benaderde ik sportclubs."

Trots op wat er bereikt is
Heidstra is er trots op dat ze in de afgelopen 35 jaar veel heeft bereikt. Zoals het G-Kracht politiek panel voor mensen met een beperking. Dat bestaat inmiddels twintig jaar. "Dan hoor je wat er bij hen leeft en waar ze mogelijk iets aan kunnen doen. Wij ondersteunen ze, maar we zien dat ze er zelf ook heel erg in groeien."

In de samenleving is de afgelopen 35 jaar veel veranderd in de benadering van mensen met een beperking, vertelt Heidstra. "Ik heb vroeger tegenover een B.L.O.-school (Buitengewoon Lager Onderwijs, voor kinderen met een beperking, red.) gewoond en daar zag ik een grijzige moeder met een sjokkende mongool erachter, zoals het toen nog werd genoemd. Toen Alex werd geboren, dacht ik meteen: 'zo gaan we dat niet doen. Ik ga er alles uithalen wat erin zit. En dat heb ik ook gedaan."

Pijnlijke momenten
Dat was niet altijd makkelijk, zo merkte Heidstra al bij de geboorte van haar zoon. "Hij werd weggehaald en er kwam niemand terug. Wij zaten daar maar. Mijn man ging naar huis en na een uur werd hij teruggeroepen en toen zeiden ze: "op uiterlijke kenmerken denken we dat het een mongooltje is."

De manier waarop dit toen ging, heeft Marjan veel pijn gedaan. "Maar het eerste wat ik zei, was: 'We hebben hem gekregen, dus ik ga ervoor zorgen."

Heidstra is blij dat dit tegenwoordig heel anders gaat. Ze noemt de tv-series waarin mensen met een beperking centraal staan. "Maar ook hoe ze eruit zien, de kleding die veranderd is, waar ze allemaal in betrokken worden. Ze horen er meer bij."

Heidstra hoopt vooral dat iedereen mag zijn wie hij is. "Dat iedereen er bij mag horen."